İŞTE BAŞLADI

Missss kokulu çiçekler

   Gözlerimi  bir kez daha açtığımda o'nu gördüm. Sevimli gülümsemesi ile eşim... Şaşkın, telaşlı ve sevimliydi. İçim rahatladı çünkü o hal onun olağan haliydi. Demek ki her şey yolundaydı. Başımı çevirince, iş ortaklarımı gördüm. Ne konuştuğumu hatırlamıyorum. Sadece gülümsüyordum. Sonra gözlerim kayıyor, birazdan tekrar uyanıyor, her uyandığımda bebeğinizi getirdik, küvöze gerek yok demelerini bekliyordum. Sürekli başımda yeni birilerini görüyor, zamandan ve hatta ara ara mekandan bağımsız bir gün geçiriyordum. Fakat ziyaretlerden son derece mutluydum. Narkozun üzerimdeki muazzam etkisine bence sakinleştiriciler eşlik ediyordu. Sık sık gelip bir takım ağrı kesiciler yapıyor, ateşimi ölçüyor, karnıma bastırıyorlardı. İğne ve ateş tamam ama şu karnıma bastırılma olayı gerçekten korkunç ve acılıydı.Bu arada aklım hala kapı süsündeydi. Canım kardeşim istediğimi bulup getirdi.

The kapı süsü

O gün pek çok kişi geldi gitti. Saat 13:00'te eşim oğlumuzu görmeye gitti. Ben sadece uyudum, hastaneden çıktığımda hiç hatırlamayacağım şeyler konuştum. Çok rahat, oldukça geniş bir odada, sıranın bana gelmesini bekledim. Oğlumu sordum, iyi, çok sevimli dedi eşim. Küvözdeydi. Sağlığı iyiyidi. Bir şeyler yedim, içtim. Tuvalete gidemedim vs... Hiç üzülmedim, duygulanmadım, gözlerim dolmadı. Kısacası ameliyat ve içinde bulunduğum durum kötü ama narkoz (hele de benim gibi hipoglisemikler için) müthiş bir şeydi.

Şimdi size, bebeğini erkenden vermek zorunda kalan bir kadının hastaneden çıkana kadar hazır olması gerekenleri sıralayayım, çünkü evet komik gelecektir ama doğumdan sonra uzun süren bir kanama geçireceğinizi bile, doğumdan iki gün önce bir arkadaşımdan öğrenmiştim. Yani işin kendimle ile ilgili kısmına bu kadar hazırlıksızdım... Oysa bebeğin Kushies yıkanabilir bebek bezleri bile hazırdı.

• O an nefret ettiğiniz doktorunuzun ziyareti,
• Bebeğin alınması gerekliliğinin anneye detayları ile bildirilmesi, bildirimin bitememesi
• Yağmur gibi yağan, saçma sapan, incitici ya da aksine moral verici sözler,
• Hazırlıksız yakalanmanın stresi,
• Eksik ya da fazla hazırlanmış bir doğum valizi,
• Derinden kaygı-lar,
• Ameliyat & Narkoz fobisi,
• Sizi soyması için gönderilen bir hastabakıcı (bu berbattı),
• Uzun bir hastane gezisi (Hastaneye göre değişir),
• (Nedense) Ameliyathanede imzalatılacak pek çok evrak (ben hepsini okudum, size de öneririm)
• Sezeryan kesisi,
• Narkoz sersemliği,
• Kesi ve deforme olan karın kaslarının derin acısı, sancı,
• Büyük bir boşluk hissi,
• Kocaman bir göbek,
• Kanama
• Bir çok gün sağa sola dönemeyecek olmak,
• Bir iki gün tuvalete yalnız gidememek,
• Hatta bir iki gün tuvalete gidememek ve bunun sancısı,
• Sürekli size "büyük tuvaletinizi" yaptınız mı diye soran doktor ve hemşireler,
• Sürekli yapılan ağrı kesiciler
• O sırada sizden çok daha güçlü bir hemşirenin karnınıza, rahminizin durumunu kontrol etmek için bastırması
• Yoğun bakımda bebeğiniz sağlıklı olsa bile yapılacak, en mutlu anne&babayı bile çökertecek acımasız bir bilgilendirme,
• Süt pompası ile 3 saatte bir vereceğiniz sınav,
• Sütünüz geldi mi sorusu ile vereceği bildiğiniz tüm sınavlardan daha zor bir sınav,
• Yoğun bakıma ilk girişinizde göreceğiniz hemşirelerin buz gibi suratı,
• Bebeğime bu hemşireler mi bakıyor (ki haksızsınız) üzüntüsü,
• Sorularınıza verilecek yuvarlak cevaplar,
• Bebeğinizi gördüğünüz an yaşayacağız tarifsiz sevinç (durum her ne olursa olsun),
• Onu beslemek için duyacağız özlem,
• Sızlayan memeler (onlar artık göğüs değil ve hastanede sürekli doktor ve hemşireler tarafından yoklanıyor) ile geçecek bir kaç gün,
• Sezeryan kesisi üzerine yapıştırılan su geçirmez bandın çıkarılması ve yerine sıkılacak spreyin soğukluğu,
• Fıstık gibi sandığınız hamile bedenin lohusalığa çöküşü,
• Valiz toparlanırken duyulacak derin hüzün,
• Bebeğini orada bırakıp gitmenin vereceği asla ve asla tarif edilemeyecek olan acı,
• Kimlerden çiçek geldiğine dair kadınsı bir merak,
• Tüm bunlara rağmen, anne olmanın, sağlıklı bir bebek doğurmuş olmanın getirdiği mutluluğun verdiği kalp sıcaklığı,

 son olarak evde çöken yalnızlık...